Μια πόζα - Λευτέρης Ασπρόπουλος

Painting: Michael Carson

"Ουφ!Κουράστηκα!"

"Κάνε λιγάκι υπομονή."

Στο ημίφως του βροχερού δειλινού το ατελιέ έμοιαζε με εγκαταλελειμμένο μουσείο σκιών. Ένα απογυμνωμένο καβαλέτο έστεκε σαν σκιάχτρο μπροστά από το παράθυρο τρομάζοντας τις τελευταίες αχτίδες.Ολόγυρα, σπάτουλες και πινέλα σκορπισμένα άτακτα σε ρολά από μουσαμά,χιλιοχρησιμοποιημένες παλέτες και ξεχειλισμένα τενεκεδάκια με μπογιές -ένα ψηφιδωτό από πολύχρωμες πιτσιλιές που το μισοσκόταδο ευτέλιζε σε ταπεινές αποχρώσεις του γκρι.

"Πόσες μέρες θα χρειαστείς ακόμα;" επέμεινε η κοπέλα με το ίδιο τραχύ και αγανακτισμένο ύφος.

Ο νεαρός ζωγράφος συνέχισε να χαϊδεύει αφηρημένα με το πινέλο του τον καμβά.

"Μία,το πολύ δυο μέρες," απάντησε δίχως να πάρει τα μάτια του από το πορτραίτο.

"Άντε,γιατί δεν αντέχω άλλο!"

Αυτή τη φορά οι λέξεις της χύθηκαν λιγότερο ορμητικά και δε διαταράχθηκε η τελειότητα της πόζας. Καθόταν σε μια δερμάτινη πολυθρόνα μετο κεφάλι ελαφρώς γερμένο στον αριστερό ώμο· το μελαγχολικό της βλέμμα έδινε αμαρτωλές απαντήσεις σε σιωπηλά ερωτήματα, ενώ από τα ακροδάχτυλα του δεξιού της χεριού έπεφτε μια πλαστική ανεμώνη.

"Αν ήσουν πιο υπομονετική, ίσως να είχα τελειώσει εδώ και καιρό!"

Πίσω από τον καμβά, η κοπέλα, του έριξε μια βλοσυρή και συνάμα ταλαιπωρημένη ματιά.Ο ζωγράφος απολογήθηκε χαμογελώντας,φώναξε 'διάλλειμμα' κι άναψε ένα τσιγάρο.

"Από το πορτραίτο αυτό, ξέρεις,"δήλωσε σοβαρά απελευθερώνοντας ένα συννεφάκι καπνού "εξαρτάται το μέλλον μας!"

"Το ίδιο είχες πει για το προηγούμενο πορτραίτο και για δεκάδες άλλα πριν από αυτό. Όμως τίποτα δεν άλλαξε. Να 'μαι και πάλι εδώ στην ίδια πόλη, στο ίδιο ατελιέ,παίρνοντας την ίδια σχεδόν πόζα καθημερινά κι ελπίζοντας σε κάτι που ποτέ δε θα'ρθει."

"Όλα θα αλλάξουν. Θα το δεις," είπε με σιγουριά ο καλλιτέχνης.

Τράβηξε μια τελευταία ρουφηξιά και τοποθέτησε το τσιγάρο στα χείλη της κοπέλας που στεκόταν τώρα σκεπτική δίπλα από το σκελετωμένο καβαλέτο.

"Τίποτα δε θα αλλάξει," είπε στο τέλος με ένα ξεφύσημα ανακούφισης. "Τίποτα απολύτως.Γι' αυτό και θα φύγω."

Έσβησε το τσιγάρο και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

"Μη φύγεις, σε παρακαλώ. Κάνε λίγη υπομονή ακόμα κι όλα θα αλλάξουν,"την ικέτευσε. "Πρέπει να μείνεις όμως! Πρέπει!"

Η κοπέλα γύρισε αργά αργά, τον αποχαιρέτησε με το ίδιο μελαγχολικό βλέμμα και βγήκε από το ατελιέ.

Ο ζωγράφος, απαρηγόρητος πια, γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι κι έμεινε ακίνητος για αρκετή ώρα παρατηρώντας το πορτραίτο.Ξάφνου του ήρθε στο νου μια από τις αγαπημένες εκείνες ρήσεις που συνήθιζε να σημειώνει στα οπισθόφυλλα των φοιτητικών του τετραδίων. Αν θυμόταν καλά ήταν του Αντρέ Ζιντ κι έλεγε πως'η Τέχνη είναι μια συνεργασία του καλλιτέχνη με το Θεό. Και όσα λιγότερα κάνει ο καλλιτέχνης, τόσο το καλύτερο΄.

Κάθισε στο σκαμνάκι μπροστά από το πορτραίτο.Με το πινέλο του ζωγράφισε την ανεμώνη που έπεφτε στο δάπεδο, τελειοποίησε το φόντο και τις λεπτομέρειες του προσώπου και στο τέλος σηκώθηκε αφήνοντας ανολοκλήρωτο μόνο το δεξί χέρι της κοπέλας.

"Ο καλλιτέχνης έκανε ότι μπορούσε. Τώρα είναι η σειρά του Θεού," μουρμούρισε καθώς σκέπαζε μ' ένα λευκό ύφασμα τον καμβά.