Να σφίγγω την καρδιά
μου να δεχτή
τις νέες αγάπες, πίστες
και χαρές της,
τάχα πως είναι μοίρα
μου κ’ είνε και διαλεχτή!
Πάει ο καιρός που
αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω των παθών δεν κράτησα
εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια
μου ήταν μόνο για Κείνον.
Και τραγουδούσα τον
καημό της άσπιλης ψυχής μου
μεσ’ στων δακρύων την
ευχαριστία
κι’ όλη η χαρά του
τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα την δεχόταν μια
βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.
Κι’ ως διάβαζα στα μάτια
του κάποτε τη χαρά του,
ποια δόξα πιο ακριβή
να πω;
Στο χωρισμό μας του ‘φερναν
σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά
διπλά τον αγαπώ.
Τώρα καμμιά, καμμιάν
ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε
μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν
και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά
χτύπησα πόρτα του Άδη.
Λοιπόν γιατί να δέχωμαι
το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα
μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των
παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια
μου ήταν μόνο για Κείνον.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.